İçində qəribə bir nisgil yaşayır. Bu nisgil o qədər boy atıb ki, gözlərindən boylanır. Hansı şəkilinə baxırsan bax, bu nisgili görəcəksən. Qəribə taleyi var, uzun illərdir ki, vəfat edən atasının, doğmalarının məzarlarını ziyarət edə bilmir. Bəlkə də ən böyük dərdi də budur...

İnsan dərdsiz olanda dünyanın iç üzünü yaxşı tanımır, onu tanıtdıran dərddir. Dərd isə o qədər güclüdür ki, istedadı cilalayıb dəyərinə çatdırır, sahibini ovundurur...

Bahəddin Həzini şəkillərdən tanıyıram, amma elə bil, bir ömür bir yerdə yaşamışıq. Doğma bir adam kimi donmuş baxışları ilə nəvaziş göstərir mənə. Ruhunu özündə daşıyan bu şəkillər illər ötsə belə, hələ də canlıdır...

Qarabağlıyam, söyləyir. Füzulinin Seyid Əhmədli kəndində dünyaya göz açıb. Bu kənddə böyüyüb ərsəyə çatıb. Və bir gün doğma ata-baba yurdundan pərvazlanaraq Bakıya üz tutub, ali təhsil alıb, ev-eşik sahibi olub. Xəbər portallarından birinə, "Bizim yol" qəzetinə rəhbərlik edir...

Gözəl qələmi var. Dərd Onu şairlik səviyyəsinə qaldıra bilib. Şeirlərinə, yazılarına hopan bu dərd, misra-misra, sətir-sətir ah çəkir, qəlbləri göynədir...

Necə deyərlər, yerişini, duruşunu, davranışını görməmişəm, amma bilirəm ki, dərdli adamlar dağ çayları kimi dənizə bənzəyən vüsala can atırlar. Dənizə qovuşmaq çayların ən böyük səadətidir...

Bir igidin ömrüdü

Sənsiz yaşanan illər.

Sənsiz yaşlanan illər.

Hələ də qabarlıdır,

o qara torpağını

əkib-becərmiş əllər.

Həsrətindən qovrulur

böyütdüyün nəsillər.

Əlimizdə qabarın,

Qəlbimizdə qübarın…

Beləcə yaşayırıq.

Beləcə yaşlanırıq…

Bir gün görüşsək yenə

Bükəcəm dizlərimi.

Torpağına üz qoyub

Öpəcəm gözlərini.

Mən səni tanıyacam

Sarıqaya qaşından

üstünə əcəl kimi

qəfil çökən çənindən.

Qoca xan cinarının

kölgəsinin nəmindən.

Yollara baxıb dolan

gözlərinin qəmindən.

Mən səni tanıyacam

Suzuz qalan bağların

dodağındakı çatdan.

Küskün məzarlıqların

yolunda bitən otdan.

Mən səni tanıyacam

İlan qabığı kimi

gün altda ağarışan

Quru çay dərəsindən.

Yaz vaxtı aşıb-daşan

Suların nərəsindən –

Selin vahiməsindən.

Səni nişan verəcək

Ağaclarda qıvrılıb,

budaqlara sarılıb

Gizli-gizli bar verən

Ürkək üzüm meynəsi.

Şanapipik quşunun

Ruh ovlayan bəstəsi.

Uzaq yolda yorulub

Qarasuya baş vuran

Hacıleylək dəstəsi.

Sən mənə çox əzizsən,

Üst-başıma bulaşan

Tozunla , torpağınla.

Ağlamaqdan gözləri

Tutulmuş bulağınla.

Qurumuş budağında

Çürümüş yarpağınla.

Bir gün əlbət gələrəm -

Kolların, tikanların

Əllərimi dalasın.

Otlarına düşən şeh

Topuğumu yalasın.

Dərələrdən əsən meh,

Ruhumu sığallasın.

Dünya ölüm-itimdi...

Səni görmədən ölsəm,

Kəfən içində gəlsəm,

Sinənə sıx, qucaqla.

Torpağında yer ayır,

bir parça mənə saxla.

Hər qarış torpağına,

hər daşına xəbər ver

bura nədən gəlmişəm.

Çöllərdə yem axtaran

Ac quşuna xəbər ver

Saçımda dən gəlmişəm.

Gözü yolda qəbrimin

Başdaşına xəbər ver

Sevinsin - mən gəlmişəm.

Son dəfə səninlə də

halallaşım, görüşüm.

Sonra məni Tanrımla

Aranızda bölüşün.

Yaşanmamış hər ilim,

Hər günüm sənə qalsın.

Ruhumu Tanrıma ver,

Bədənim sənə qalsın.

Bu misralar Ona məxsusdur, dərddən göyərib, dərdə bələnib...

Aprelin 28-i Bahəddin Həzinin ad günüdür. Onu bu münasibətlə təbrik edir, möhkəm can sağlığı, firəvan həyat, yaradıcılıq uğurları, yurd vüsalı arzulayıram.

55 yaşın mübarək, Bahəddin Həzi!

Elman Eldaroğlu